نشانه‌شناسی یکی از روش‌های نو و مطرح در علوم انسانی است که از دهه ۱۹۵۰م به این‌سو همچون روش پژوهش به‌ویژه در دو قلمرو «شناخت دلالت‌ها» و «ادراک سازوکار ارتباط‌ها» به کار رفته است. یونانیان قدیم را می‌توان نخستین رهروان نشانه‌شناسی دانست. می‌توان گفت که نشانه‌شناسی همواره در جوار ساختارگرایی بوده و مبتنی بر الگوی آن می‌باشد. در این مقاله، به معرفی نشانه‌شناسی دو تن از سردمداران نشانه‌شناسی می‌پردازیم و از منظر این دو اندیشمند بحث قراردادی بودن رابطه بین دال و مدلول را مورد تحلیل قرار داده و سپس، از منظر حکمت اسلامی و با توجه به دیدگاه‌های ملاصدرا و بوعلی سینا به نقد و بررسی دیدگاه‌های سوسور و پیرس می‌پردازیم.
Semiotics is one of the new methods in the field of humanities which has been used like research methods, especially in the realm of "knowledge of connotations" and "understanding communication mechanism" from the 1950s onwards. The ancient Greeks are considered to be the earliest followers of Semiotics. Semiotics can be said that has always been in close proximity to Structuralism and in accordance with its model. In this paper, we introduce a typology of two prominent scholars of semiotics and analyze the relationship between signifier and signified as a constitutional relation from their viewpoints, then, review Saussure and Pierce views from the perspective of Islamic Philosophy and in the light of the opinions and views of Mulla Sadra and Avicenna.
ابتدای صفحه